Primavera A Fora
Escute, excelentĂssima: — Que aragens
Traz do ĂĄrvoredo a fresca romaria;
Como este sol Ă© rubro de alegria,
Que tons de luz nas lĂmpidas paisagens.Pois beba este ar e goze estas viagens
Das brancas aves, sinta esta harmonia
Da natureza e deste alegre dia
Que resplandece e ri-se nas ervagens.Deixe lĂĄ fora estrangular-se o mundo…
Encare o céu e veja este fecundo
Chão que produz e que germina as flores.Vamos, senhora, o braço à primavera,
E numa doce mĂșsica sincera,
Cante a balada eterna dos amores…
Passagens de Cruz e Souza
306 resultadosCristo De Bronze
Ă Cristos de ouro, de marfim, de prata,
Cristos ideais, serenos, luminosos,
EnsangĂŒentados Cristos dolorosos
Cuja cabeça a Dor e a Luz retrata.à Cristos de altivez intemerata,
Ă Cristos de metais estrepitosos
Que gritam como os tigres venenosos
Do desejo carnal que enerva e mata.Cristos de pedra, de madeira e barro…
à Cristo humano, estético, bizarro,
Amortalhado nas fatais injurias…Na rija cruz aspĂ©rrima pregado
Canta o Cristo de bronze do Pecado,
Ri o Cristo de bronze das luxĂșrias!…
Tulipa Real
Carne opulenta, majestosa, fina,
Do sol gerada nos febris carinhos,
HĂĄ mĂșsicas, hĂĄ cĂąnticos, hĂĄ vinhos
Na tua estranha boca sulferina.A forma delicada e alabastrina
Do teu corpo de lĂmpidos arminhos
Tem a frescura virginal dos linhos
E da neve polar e cristalina.Deslumbramento de luxĂșria e gozo,
Vem dessa carne o travo aciduloso
De um fruto aberto aos tropicais mormaços.Teu coração lembra a orgia dos triclĂnios…
E os reis dormem bizarros e sangĂŒĂneos
Na seda branca e pulcra dos teus braços.
Spleen De Deuses
Oh! DĂĄ-me o teu sinistro Inferno
Dos desesperos tétricos, violentos,
Onde rugem e bramem como os ventos
AnĂĄtemas da Dor, no fogo eterno…DĂĄ-me o teu fascinante, o teu falerno
Dos falernos das lĂĄgrimas sangrentos
Vinhos profundos, venenosos, lentos
Matando o gozo nesse horror do Averno.Assim o Deus dos PĂĄramos clamava
Ao DemĂŽnio soturno, e o rebelado,
CapricĂłrnio SatĂŁ, ao Deus bradava.Se Ă©s Deus-e jĂĄ de mim tens triunfado,
Para lavar o Mal do Inferno e a bava
DĂĄ-me o tĂ©dio senil do cĂ©u fechado…
LĂrio Lutuoso
EssĂȘncia das essĂȘncias delicadas,
Meu perfumoso e tenebroso lĂrio,
Oh! dĂĄ-me a glĂłria de celeste EmpĂreo
Da tu’alma nas sombras encantadas.Subindo lento escadas por escadas,
Nas espirais nervosas do MartĂrio,
Das Ănsias, da Vertigem, do DelĂrio,
Vou em busca de mĂĄgicas estradas.Acompanha-me sempre o teu perfume,
LĂrio da Dor que o Mal e o Bem resumem,
Estrela negra, tenebroso fruto.Oh! dĂĄ-me a glĂłria do teu ser nevoento
para que eu possa haurir o sentimento
Das lĂĄgrimas acerbas do teu luto!.
Clamor Supremo
Vem comigo por estas cordilheiras!
PÔe teu manto e bordão e vem comigo,
Atravessa as montanhas sobranceiras
E nada temas do mortal Perigo!Sigamos para as guerras condoreiras!
Vem, resoluto, que eu irei contigo
Dentre as Ăguias e as chamas feiticeiras,
SĂł tendo a Natureza por abrigo.Rasga florestas, bebe o sangue todo
Da Terra e transfigura em astros lodo,
O próprio lodo torna mais fecundo.Basta trazer um coração perfeito,
Alma de eleito, Sentimento eleito
Para abalar de lado a lado o mundo!
VisĂŁo Guiadora
Ă alma silenciosa e compassiva
Que conversas com os Anjos da Tristeza,
Ă delicada e lĂąnguida beleza
Nas cadeias das lĂĄgrimas cativa.FrĂĄgil, nervosa timidez lasciva,
Graça magoada, doce sutileza
De sombra e luz e da delicadeza
Dolorosa de mĂșsica aflitiva.Alma de acerbo, amargurado exĂlio,
Perdida pelos cĂ©us num vago idĂlio
Com as almas e visÔes dos desolados.à tu que és boa e porque és boa és bela,
Da Fé e da Esperança eterna estrela
Todo o caminho dos desamparados.
ManhĂŁ
Alta alvorada. — Os Ășltimos nevoeiros
A luz que nasce levemente espalha;
Move-se o bosque, a selva que farfalha
Cheia da vida dos clarÔes primeiros.Da passarada os vÎos condoreiros,
Os cantos e o ar que as ĂĄrvores ramalha
Lembram combate, estrĂdula batalha
De elementos contrårios e altaneiros.Vozes, trinados, vibraçÔes, rumores
Crescem, vĂŁo se fundindo aos esplendores
Da luz que jorra de invisĂvel taça.E como um rei num galeĂŁo do Oriente
O sol pÔe-se a tocar bizarramente
Fanfarras marciais, trompas de caça.
Olhos
II
A GrĂ©cia d’Arte, a estranha claridade
D’aquela GrĂ©cia de beleza e graça,
Passa, cantando, vai cantando e passa
Dos teus olhos na eterna castidade.Toda a serena e altiva heroicidade
Que foi dos gregos a imortal couraça,
Aquele encanto e resplendor de raça
Constelada de antiga majestade,Da Atenas flórea toda o viço louro,
E as rosas e os mirtais e as pompas d’ouro,
OdissĂ©ias e deuses e galeras…Na sonolĂȘncia de uma lua aziaga,
Tudo em saudade nos teus olhos vaga,
Canta melancolias de outras eras!…
Tortura Eterna
ImpotĂȘncia cruel, Ăł vĂŁ tortura!
Ă Força inĂștil, ansiedade humana!
Ă cĂrculos dantescos da loucura!
Ă luta, Ă luta secular, insana!Que tu nĂŁo possas, Alma soberana,
Perpetuamente refulgir na Altura,
Na Aleluia da Luz, na clara Hosana
Do Sol, cantar, imortalmente pura.Que tu nĂŁo posses, Sentimento ardente,
Viver, vibrar nos brilhos do ar fremente,
Por entre as chamas, os clarĂ”es supernos.Ă Sons intraduzĂveis, Formas, Cores!…
Ah! que eu nĂŁo possa eternizar as cores
Nos bronzes e nos mĂĄrmores eternos!
Flores Da Lua
Brancuras imortais da Lua Nova
Frios de nostalgia e sonolĂȘncia…
Sonhos brancos da Lua e viva essĂȘncia
Dos fantasmas noctĂvagos da Cova.Da noite a tarda e taciturna trova
Soluça, numa tremula dormĂȘncia…
Na mais branda, mais leve florescĂȘncia
Tudo em VisÔes e Imagens se renova.Mistérios virginais dormem no Espaço,
Dormem o sono das profundas seivas,
MonĂłtono, infinito, estranho e lasso…E das Origens na luxĂșria forte
Abrem nos astros, nas sidéreas leivas
Flores amargas do palor da Morte.
Canção Da Formosura
Vinho de sol ideal canta e cintila
Nos teus olhos, cintila e aos lĂĄbios desce,
Desce a boca cheirosa e a empurpurece,
Cintila e canta apĂłs dentre a pupila.Sobe, cantando, a limpidez tranqĂŒila
Da tu’alma estrelada e resplandece,
Canta de novo e na doirada messe
Do teu amor, se perpetua e trila…Canta e te alaga e se derrama e alaga…
Num rio de ouro, iriante, se propaga
Na tua carne alabastrina e pura.Cintila e canta na canção das cores,
Na harmonia dos astros sonhadores,
A Canção imortal da Formosura!
Cabelos
I
Cabelos! Quantas sensaçÔes ao vĂȘ-los!
Cabelos negros, do esplendor sombrio,
Por onde corre o fluido vago e frio
Dos brumosos e longos pesadelos…Sonhos, mistĂ©rios, ansiedades, zelos,
Tudo que lembra as convulsÔes de um rio
Passa na noite cĂĄlida, no estio
Da noite tropical dos teus cabelos.Passa através dos teus cabelos quentes,
Pela chama dos beijos inclementes,
Das dolĂȘncias fatais, da nostalgia…AurĂ©ola negra, majestosa, ondeada,
Alma da treva, densa e perfumada,
LĂąnguida Noite da melancolia!
Clamando
BĂĄrbaros vĂŁos, dementes e terrĂveis
Bonzos tremendos de ferrenho aspeto,
Ah! deste ser todo o clarĂŁo secreto
Jamais pĂŽde inflamar-vos, ImpassĂveis!Tantas guerras bizarras e incoercĂveis
No tempo e tanto, tanto imenso afeto,
SĂŁo para vĂłs menos que um verme e inseto
Na corrente vital pouco sensĂveis.No entanto nessas guerras mais bizarras
De sol, clarins e rĂștilas fanfarras,
Nessas radiantes e profundas guerras…As minhas carnes se dilaceraram
E vão, das IlusÔes que flamejaram,
Com o prĂłprio sangue fecundando as terras…
Mealheiro De Almas
LĂĄ, das colheitas do celeste trigo,
Deus ainda escolhe a mais louçã colheita:
Ă a alma mais serena e mais perfeita
Que ele destina conservar consigo.Fica lĂĄ, livre, isenta de perigo,
TranqĂŒila, pura, lĂmpida, direita
A alma sagrada que resume a seita
Dos que fazem do Amor eterno Abrigo.Ele quer essas almas, os pĂŁes alvos
Das aras celestiais, claros e salvos
Da Terra, em busca das Esferas calmas.Ele quer delas todo o amor primeiro
Para formar o cĂąndido mealheiro
Que hĂĄ de estrelar todo o Infinito de almas.
Ăxtase BĂșdico
Abre-me os braços, Solidão profunda,
ReverĂȘncia do cĂ©u, solenidade
Dos astros, tenebrosa majestade,
Ă planetĂĄria comunhĂŁo fecunda!Ăleo da noite, sacrossanto, inunda
Todo o meu ser, dĂĄ-me essa castidade,
As azuis florescĂȘncias da saudade,
Graça das graças imortais oriunda!As estrelas cativas no teu seio
DĂŁo-me um tocante e fugitivo enleio,
Embalam-me na luz consoladora!Abre-me os braços, Solidão radiante,
Funda, fenomenal e soluçante,
Larga e bĂșdica Noite Redentora!
Campesinas IV
Através das romãzeiras
E dos pomares floridos
Ouvem-se as vezes ruĂdos
E bater d’asas ligeiras.SĂŁo as aves forasteiras
Que dos seus ninhos queridos
VĂȘm dar ali os gemidos
Das ilusĂ”es passageiras.VĂȘm sonhar leves quimeras,
IdĂlios de primaveras,
Contar os risos e os males.VĂȘm chorar um seio de ave
Perdida pela suave
CarĂcia verde dos vales.
Humildade Secreta
Fico parado, em ĂȘxtase suspenso,
Ăs vezes, quando vou considerando
Na humildade simpĂĄtica, no brando
Mistério simples do teu ser imenso.Tudo o que aspiro, tudo quanto penso
D’estrelas que andam dentro em mim cantando,
Ah! tudo ao teu fenĂŽmeno vai dando
Um céu de azul mais carregado e denso.De onde não sei tanta simplicidade,
Tanta secreta e lĂmpida humildade
Vem ao teu ser como os encantos raros.Nos teus olhos tu alma transparece…
E de tal sorte que o bom Deus parece
Viver sonhando nos teus olhos claros.
Sensibilidade
Como os audazes, ruivos argonautas,
Intrépidos, viris e corajosos
Que voltam dos orientes fantasiosos,
Dos paĂses de NĂșbios e Aranautas.Como esses bravos, que por naus incautas,
Regressam dos oceanos borrascosos,
Indo encontrar nos lares harmoniosos
De luz, vinho e alegria as mesas lautas.Tal o meu coração, quando aparece
A tua imagem, canta e resplandece,
Sem lutas, sem paixÔes, livre de abrolhos.A meu pesar, louco de ver-te, louco,
As lĂĄgrimas me correm pouco a pouco,
Como o champanhe virginal dos olhos…
Vanda
Vanda! Vanda do amor, formosa Vanda,
MakuĂąma gentil, de aspecto triste,
Deixe que o coração que tu poluĂste
Um dia, se abra e revivesça e expanda.Nesse teu låbio sem calor onde anda
A sombra vĂŁ de amores que sentiste
Outrora, acende risos que nĂŁo viste
Nunca e as tristezas para longe manda.Esquece a dor, a lĂșbrica serpente
Que, embora esmaguem-lhe a cabeça ardente,
Agita sempre a cauda venenosa.Deixa pousar na seara dos teus dias
A caravana irial das alegrias
Como as abelhas pousam numa rosa.